ဗ်ာဒိတ္

က်ေနာ္တုိ႔ မ်ဳိးဆက္တုန္းက…ဗ်ာ
လူရည္ခြၽန္ ႏို႔မႈန္႔ဗူးနဲ႔ စခဲ့ရတဲ့ ဘ၀ေတြေပါ့
က်ေနာ့္ ပါးစပ္က စေညႇာ္တာဗ်
အဲဒီလုိလည္း မဆိုလုိပါဘူး


စၾကာ၀ဠာ ထိပ္မွာ
စၾက္ာတံဆိပ္ အလံေတာ္က
ေညႇာ္တယ္

ခံတြင္းပ်က္ရင္း မုိးစင္စင္လင္းခဲ့
ကိုယ္က်င္း ကိုယ္တူးၿပီး
မုိးစုန္းစုန္းခ်ဳပ္ခဲ့

ပါရီ မီးေလာင္ၿပီလား…
မဟာရန္ကုန္ၿမဳိ႕ႀကီးကေတာ့
ရင္ဘတ္ၾကယ္သီးေတြ ျပဳတ္ထြက္လုိ႔
အေခါင္းထဲမွာ အေလာင္းမရွိေတာ့

ညတာရွည္တယ္
နာတာရွည္တယ္
ကမၻာမေၾကသီခ်င္းကို ဘာသိဘာသာ ဆုိမိတယ္
႐ုိးတြင္းခ်ဥ္ဆီထိေအာင္ ေလာင္ရဲ႕
ေဆာင္းၾကမ္းမႊန္းတဲ့ဓားခ်က္ေတြေအာက္မွာ
အေဖ့လက္နဲ႔ ေမႊးတဲ့ ေဆာင္းမီးပုံေလး
ငါ့ကုိျပန္ေပး..
အေမ့ပုခက္ထဲက သားေခ်ာ့ေတးေတြ
ငါ့ကုိျပန္ေပး..
အျဖဴအစိမ္း၀တ္စုံနဲ႔
ကေမၻာဇ လြယ္အိတ္ကေလးကိုလည္း
ငါ့ကုိျပန္ေပး..

ကဲကြယ္..
ဘာဆုိဘာမွ ျပန္ေပးမေနပါနဲ႔ေတာ့
ေဟာဟုိ႔ ေတာင္စြယ္မွာ
တို႔အမုန္းန႔ဲ႔ ေနလုံး လုံးလုံး ကြယ္ရမယ္ ။ ။

သစ္ေကာင္းအိမ္
(၂၄၊ ၁၂၊ ၂၀၀၆)

မူရင္း-
http://lawkanat.myanmarbloggers.org/2007_11_07_archive.html
http://maynyane.blogspot.com/2007/11/blog-post.html
http://cozan.blogspot.com/2007/11/blog-post_11.html